Als een deck mij roept, dan kan ik niet anders dan daar gehoor aan geven. Als je niets met tarot hebt en/of dit gevoel niet (her)kent, dan klinkt dit vast heel vreemd. Maar als je dit zelf wel eens hebt ervaren (misschien wel met iets anders dan een tarot deck) dan weet je preciés wat ik bedoel. Het is lastig uit te leggen, want het is een gevoel. Toch wil ik in dit artikel proberen te beschrijven hoe dit bij mijn werkt, in de hoop dat het jou kan helpen te ontde(c)ken welke kaarten het beste bij jou passen.
Als ik het deck kies
Als echte tarot liefhebber is mijn deck collectie omvangrijk. Je kunt het gerust een verzameling noemen. Het is mijn passie, mijn hobby en inmiddels ook mijn werk. In het begin trakteerde ik mezelf op ieder deck dat ik mooi vond. Ik gebruik expres het woord “vond”, omdat mijn keuzes vaak gebaseerd waren op mijn gedachten over de kaarten. En dan in het bijzonder over hoe de illustraties er uit zagen. Ik “vond” de tekeningen dan mooi (zonder er verder een gevoel bij te hebben) en ging overstag. Maar wat ik merkte is dat ik deze decks vervolgens vaak liet liggen. Ze “trokken” me niet. Of ik “vond” (daar heb je die gedachten weer) dat ik ze moest gebruiken (“anders is het zonde” want “ze zijn toch zo mooi”), maar als ik dat dan deed, dan kon ik niets met de kaarten. De tekeningen waren prachtig, maar “spraken” niet tot me. Ik kreeg er geen gevoel bij en het verhaal kwam niet tot leven.
Als het deck mij kiest
Bij een aantal decks in mijn collectie is dat anders gegaan. In plaats van dat ik de kaarten koos, kozen de kaarten mij. Vaak op onverwachte wijze. Op basis van een gevoel, in plaats van een gedachte. Grappig genoeg begint dat vaak met een bepaalde vorm van weerstand. Bijvoorbeeld omdat het thema, de tekeningen, de kleurstelling of de papiersoort me niet aanspreken. Inderdaad: weer allemaal gedachten. Maar vervolgens blijft zo’n deck op mijn pad komen. Net zo lang en net zo vaak tot ik bereid ben ik voorbij de buitenkant te kijken. En er een gevoel ontstaat: dit deck is voor mij. Niet om hoe het er uit ziet, maar om hoe het voelt.
Als ik zelf een deck heb gekozen (vanuit gedachten) krijg ik er alleen een boodschap uit. De ene keer dieper en doorleefder dan de andere keer. Maar het komt van één kant. En is daardoor bijna statisch te noemen. Maar als ik werk met een deck dat mij gekozen heeft (door een gevoel) dan ontstaat er een heel gesprek. Er is een wederzijdse, interactieve uitwisseling van energie en informatie. Waardoor er iets in beweging komt, inspiratie stroomt en er verandering en iets nieuws kan ontstaan. Zulke decks “leven” voor mij. Ze raken aan mijn intuïtie, waardoor de boodschap veel dieper doordringt. Niet alleen bij mij, maar ook bij de mensen voor wie ik lees.
Een voorbeeld
Een recent voorbeeld hiervan is de “Oak, Ash & Thorn Tarot”. Ik kende het deck al langer, maar het sprak me niet aan omdat het een dierendeck is. En die laat ik eigenlijk altijd liggen. Tot het de afgelopen tijd op allerlei (bijzondere) manieren steeds vaker en steeds opvallender op mijn pad kwam. Alsof het wilde zeggen: “Kijk nou eens!”. En dus deed ik dat. Ik bekeek een filmpje waarin alle kaarten één voor één voorbij kwamen. En ik werd er door betoverd. Alsof ik in het verhaal gezogen werd dat ze probeerden te vertellen. Direct aan mijn gevoel. Ik ging er van “aan”. En dan weet ik inmiddels: “dit is voor mij”. En dus bestelde ik het deck. En vanaf het moment dat ik het fysiek in mijn handen hield voelde ik me direct verbonden met het deck. Ook dat klinkt misschien vreemd als je dat gevoel niet kent. Want het is slechts een stapeltje papier met illustraties. Hoe kan je daar een gevoel van verbinding bij ervaren? Voor mij gaat het over hoe een deck voelt. Letterlijk (de papiersoort, hoe het in je handen voelt en hoe het schudt) en figuurlijk (het gevoel dat het deck in je oproept). Dit deck leeft voor mij. In alle opzichten.
Ontde(c)k wat werkt voor jou
Laat ik voorop stellen dat wat voor mij werkt, niet voor jou hoeft te werken. Zie dit artikel vooral als een uitnodiging om te onderzoeken hoe dit voor jou werkt. Met mijn proces als voorbeeld. Ik noem het bewust een proces, omdat iedere “mismatch” je een stapje dichter bij een “match” brengt. Ik heb daarom van geen enkel deck waar ik ooit mee kennis heb gemaakt spijt. Want ze hebben me allemaal iets geleerd. Vooral dat het niet gaat om de buitenkant, maar om wat het van binnen met je doet. En dat dit met de tijd kan veranderen. Soms groeit een deck met je mee en verdiept de relatie zich tot een grote liefde. Soms kom je tot de (pijnlijke) conclusie dat je afscheid van elkaar moet nemen. En alle decks zijn uiteindelijk goed terecht gekomen. Want op ieder potje past een de(c)kseltje.